δεκ-έτης

δεκ-έτης, ὁ, zehnjährig, zehn Jahr alt, Plat. Tim. 21 b; ebenso δεκέτης, ες, od. δεκετής, z. B. χρόνῳ δεκέτει Legg. III, 682 d; Soph. Phil. 715; πόνοι δεκέτεις Eur. Andr. 307.