εὐ-μενέω

εὐ-μενέω, nur praes., ein εὐμενής sein, wohlwollend, freundlich, gnädig sein, gew. im partic., φίλον εὐμενέοντα Phocyl. 134; εὐμενέοι Τιτὰν Φαέϑων Opp. Cyn. 1, 9; von Todten, εὐχέσϑω κνώσσειν εὐμενέοντα νέκυν Alc. 18 (VII, 536); τινί, Ap. Rh. 2, 260. – Transit., Pind. P. 4, 127 εὐμενέοντες ἀνεψιόν, ihn freundlich empfangen.