παν-ύστατος, η, ον, der ganz letzte, der allerletzte; Il. 23, 547 Od. 9, 452; Soph. τὴν πανυστάτην ὁδῶν ἁπασῶν, Trach. 871; πρόςοψις, Eur. Or. 1021, öfter; Ar. Ach. 1147; sp. D.; – πανύστατον, zum letzten Mal, Soph. Ai. 845, wie Eur. Alc. 162; auch οὓς πανύστατ' ὄμμασιν προςδέρκομαι, Herc. F. 457.
http://www.zeno.org/Pape-1880.
πανύστατος — η, ο / πανύστατος, άτη, ον, ΝΑ ο ολωσδιόλου τελευταίος, ο έσχατος όλων («προσγελᾱτε τὸν πανύστατον γέλων», Ευρ.) αρχ. (το ουδ. ως επίρρ.) πανύστατον και πανύστατα για τελευταία φορά. [ΕΤΥΜΟΛ. < παν * + ὕστατος] … Dictionary of Greek
πανέσχατος — ον, Α (ποιητ. τ.) ο τελευταίος από όλους, ο ύστατος όλων. [ΕΤΥΜΟΛ. < παν * + ἔσχατος] … Dictionary of Greek
