ἐπί-κηρος, dem Verhängnisse, dem Tode ausgesetzt, sterblich, hinfällig, vergänglich; βίος Callim. 50 (VII, 277); bei Arist. mund. 2, 9 mit φϑαρτός verbunden, wie ϑνητὰ καὶ ἐπίκηρα σπέρματα D. Hal. 8, 60; ζῶον ἐπ. καὶ ἀσϑενές Sext. Emp. adv. Phys. 1, 90; τὸ τῆς φύσεως ἐπίκηρον καὶ δυςαλϑές, die Hinfälligkeit, Plat. Ax. 367 b. – Adv., τῆς φιλοσοφίας ἐπικήρως διακειμένης Isocr. 11, 49, es steht schwach mit der Philosophie.
http://www.zeno.org/Pape-1880.
υπόκηρος — ον, Α 1. (για μέλι) αναμεμιγμένος με κερί 2. μτφ. πολυσύνθετος, πολύπλοκος. [ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπ(ο) * + κηρός «κερί» (πρβλ. ἔγ κηρος, ἐπί κηρος)] … Dictionary of Greek
φθισίκηρος — ον, Α (ποιητ. τ.) (ως προσωνυμία τής Σελήνης) αυτός που φθείρει την καρδιά. [ΕΤΥΜΟΛ. Σύνθ. τού τύπου τερψίμβροτος* < φθίνω + κηρος (< κῆρ «καρδιά»), πρβλ. ἐπί κηρος. Ο τ. αντί τού αναμενόμενου *φθεισί κηρος, σχηματισμένου από την απαθή… … Dictionary of Greek
επίκηρος — ἐπίκηρος, ον (AM) και ἐπικήριος, ον (Α) 1. φθαρτός, θνητός 2. (για πράγμ.) αυτός που υπόκειται σε ανάλωση, σε φθορά, σε καταστροφή αρχ. 1. (για φυτά) λεπτός, λεπτοφυής 2. αυτός που επιφέρει κακό αποτέλεσμα, επικίνδυνος 3. το ουδ. ως ουσ. τὸ… … Dictionary of Greek
πολυκήριος — ον, Α πολύ θανατηφόρος, πολύ βλαβερός. [ΕΤΥΜΟΛ. < πολυ * + κηριος (< κήρ, κηρός, ἡ, «θάνατος, καταστροφή»), πρβλ. επι κήριος] … Dictionary of Greek
