ἀμφι-κοναβέω

ἀμφι-κοναβέω, Hom. Od. 17, 541 Τηλέμαχος δὲ μέγ' ἔπταρεν, ἀμφὶ δὲ δῶμα σμερδαλέον κονάβησε, es hallte von allen Wänden wider, v. l. Scholl. κανάχησε.