ἡλιῶτις, ιδος, ἡ, fem. zum Vorigen; ἀκτὶς ἡλ., Sonnenstrahl, Soph. Tr. 694; αἴγλη, Sonnenglanz, Iul. Aeg. 57 (VII, 601), in poet. Form ἠελιῶτις. – Bei den Ioniern soll ἡ ἡλιῶτις der Mond geheißen haben, als fem. von ἥλιος, vgl. Lunus u. Luna.
http://www.zeno.org/Pape-1880.
ηλιώτης — ἡλιώτης, ὁ, θηλ. ἡλιῶτις, ποιητ. τ. θηλ. ἠελιῶτις, ἡ (Α) 1. αυτός που ανήκει στον ήλιο («ἀκτῑν ἐς ἡλιῶτιν», Σοφ.) 2. (αρσ. πληθ.) οἱ ἡλιῶται οι κάτοικοι τού ήλιου 3. θηλ. ἡ ἡλιῶτις ιωνική ονομασία τής αυγής. [ΕΤΥΜΟΛ. < ηλι(ο) * + κατάλ. ωτης… … Dictionary of Greek
ηλιόθις — το εντομολ. έντομο τής οικογένειας νυκτιίδες. [ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. heliothis (< ηλιώτις, η «αυγή»)] … Dictionary of Greek
