- ἐφ-ορμέω
ἐφ-ορμέω, ion. ἐπορμέω, mit dem Schiffe vor Anker liegen, gew. in feindlicher Absicht, um den Feind zu blokiren oder zu beobachten, ἐφορμεῖν καὶ τοῦ πορϑμοῦ κρατεῖν Thuc. 4, 24, τῷ λιμένι, den Hafen blokiren, 7, 3 (wie Nic. 3 (V, 44) u. D. Sic. 19, 49); eben so absolut, 1, 116, wo der Schol. εἰς ἐπίϑεσιν εἶναι, πολιορκεῖν erkl.; ἐπὶ τῇ Μιλήτῳ τῷ ναυτικῷ ἐφορμεῖν 8, 30. Da ἐφορμᾶν bei Thuc. nicht vorkommt, ist ἢν ἐφορμῶσιν αὐτοῖς (so für αὐτούς zu schreiben) = auch wenn sie dieselben blokiren sollten, 3, 31; ἐπεὶ οἱ ἐφορμοῠντες ὀλιγώρως εἶχον, ἐξέπλευσαν Xen. Hell. 1, 6, 20; ἐπὶ τῷ λιμένι 6, 2, 7; τῷ στόλῳ τοὺς 'Ρωμαίους ἐπὶ τοῦ στόματος ἐφορμεῖν Pol. 1, 46, 5; – ἐφ' ἣν βοήϑειαν αἱ τριήρεις ὅμως ἐφώρμουν Dem. 19, 322; übertr., τοῖς καιροῖς ἐφορμεῖν, aufpassen, auflauern, 3, 7; vgl. Soph. μηδέ με φύλασσ' ἐφορμῶν, bewachend, gleichsam blokirt haltend, O. C. 816; – anlanden, Xen. Lac. 2, 13, wie auch Thuc. 6, 49 ἐφορμηϑέντες erkl. wird, wo Schäfer ἐφορμισϑέντες ändert; sonst bedeutet das pass. bei Thuc. blokirt gehalten werden, 1, 142. 8, 20.
http://www.zeno.org/Pape-1880.