ἀλιτήμενος, partic. perf. von ἀλιταίνω, einer der gesündigt hat, Hom. einmal, ϑεοῖς, gegen die Götter, Od. 4, 807, s. ἀλιταίνω; Hes. Sc. 91, wo Buttm. Gr. II p. 72 diese Lesart aller mss. gegen die aus Schol. u. E. M. geschöpfte
http://www.zeno.org/Pape-1880.
ἀλιτήμενος — ἀλιταίνω sin perf part mp masc nom sg (epic) ἀλιταίνω sin pres part mp masc nom sg (epic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
αλιταίνω — ἀλιταίνω (επικ. ρ.) (Α) 1. προσβάλλω, αδικώ, βλάπτω 2. υπερβαίνω, παραβαίνω 3. σφάλλω, πέφτω έξω, δεν πετυχαίνω κάτι 4. (η μτχ. ως επίθ.) ἀλιτήμενος αμαρτωλός, ανόσιος. [ΕΤΥΜΟΛ. Το ρήμα σχηματίζεται από τη μηδενισμένη βαθμίδα θ. τής λ. ἀλείτης*… … Dictionary of Greek
