ἀν-επί-μικτος, 1) unvermischt, Arist. spir. 5, 4; rein, ῥυπαρίας, von Schmutz, Diosc.; ἀνεπιμίκτους τοῖς πάϑεσι ψυχάς Plut. Gryll. 6; ἀν. καὶ ἄχραντος τῆς ἄλλης Ἑλλάδος Phryn. p. 355. – 2) ungesellig, nicht verkehrend, ἀνϑρώπων, mit Menschen, Strabo; βίος Plut. Rom. 3; von einem Lande, unbesucht, Diod. Sic. 5, 21.
http://www.zeno.org/Pape-1880.
ευεπίμικτος — εὐεπίμικτος, ον και εὐεπίμεικτος, ον (Α) 1. αυτός τον οποίο μπορεί κάποιος να πλησιάσει εύκολα, ο ευπρόσιτος («χώραν πᾱσιν εὐεπίμικτον», Στράβ.) 2. (για ανθρώπους) ο καταδεκτικός. [ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + επί μικτος (< επι μίγνυμι)] … Dictionary of Greek
θηριομιξία — θηριομιξία, ἡ (Α) συνουσία με θηρία. [ΕΤΥΜΟΛ. < θηρίο + μιξία (< μικτός), πρβλ. α μιξία, επι μιξία] … Dictionary of Greek
