δυς-έλπιστος

δυς-έλπιστος, 1) = δύςελπις, p. bei Plat. Epist. I, 310; Plut. Fab. Max. 17. So δυςελπίστως ἔχειν, διακεῖσϑαί τινι, verzweifeln, Pol. 1, 87, 1. 2, 9, 8. – 2) unverhofft; ἐξ δυςελπίστων Xen. Cyr. 6, 1, 47.