εὐ-φρόσυνος

εὐ-φρόσυνος, η, ον, froh, εὐφροσύναις ἀοιδαῖς scol. Ath. XV, 694 d; Ep. ad. 73 (aber Nicarch. Anth. Pal. V, 40 steht εἰς ποίην ἀκτὴν εὐφρόσυνον γέγονας, in der Bdtg fröhlich machend) u. Sp., s. Lob. path. 231; – adv., εὐφροσύνως διάγειν Theogn. 766.