συν-ηβάω

συν-ηβάω, die Jugendjahre zusammen verleben; Scol. 18 Jac.; δελφῖνι συνηβώοντος ἑταίρῳ, Opp. Hal. 5, 472; übertr., τοῖς Δελφοῖς ἡ Πυλαία συνηβᾷ καὶ συναναβόσκεται, Plut. de Pyth. orac. 29.