συν-επίσταμαι

συν-επίσταμαι (s. ἐπίσταμαι), mit, zugleich wissen; Plat. Legg. VII, 821 c; Xen. Hell. 5, 4, 19; u. Sp., wie Luc., συνεπίσταμαι πονηρὰ δρἀσαντι αὐτῷ, catapl. 23, vgl. V. H. 2, 31.