πάγ-κακος

πάγ-κακος, ganz, durchaus schlecht; schlimm; πάγκακον ἦμαρ, ein ganz unglücklicher Tag, Hes. O. 815; in sittlicher Beziehung, Theogn. 149; ἐν παγκάκων ἤϑεσιν ἀνϑρώπων, Plat. Legg. XI, 928 e; schädlich, τὸ ἔλαιον τοῖς φυτοῖς ἅπασίν ἐστι πάγκακον, Prot. 334 b; φίλος, Arist. Nic. eth. 1, 8, 16; Sp. – Superlat. παγκάκιστος; Soph. Ant. 742; Eur. Suppl. 529 Med. 465; auch Luc. Demon. 56. – Adv., δόμοις δὲ τοῖςδε παγκάκως ἔχει, Aesch. Ch. 740; παγκάκως ὀλοίατο, Spt. 552, wie εἰ τεϑνᾶσι παγκάκως Eur. Med. 1135.